Ervaringsverhalen

Op een middag ligt er een terugbelverzoek van een meisje van 17 jaar. Ik bel het nummer en ik vertel dat ik preventiemedewerker ben bij VNN. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Als ik vraag of ik gelegen bel, geeft het meisje aan dat ze op haar slaapkamer zit. Haar moeder is thuis, onder invloed van alcohol. Haar zusje van 14 jaar is bij moeder.

Net als zijn studiegenoten wilde Wouter-Bas Halbersma na zijn studie in een ziekenhuis werken, als hartchirurg. Hij solliciteerde, werd niet gekozen, en kwam voor een keuze te staan: nog eens twee jaar wachten op een nieuwe kans, of kiezen voor een nieuwe richting.

Jeroen (29 jaar) en Cynthia (30) kennen elkaar al 12 jaar. Ze gebruiken al jaren drugs, tot Cynthia zwanger is. Tijdens de zwangerschap is ze clean, maar na de geboorte van hun zoon vervalt ook zij weer in drugsgebruik en ze komen in aanraking met GHB. Cynthia: “Dat is zo verslavend, de zucht naar drugs ging 24 uur per dag door, elke twee uur moesten we gebruiken.”

Toen Petra haar hbo-v-opleiding afrondde, was er nog weinig werk voor verpleegkundigen. Ze raakte geïntrigeerd door psychiatrie en rondde in 1994 de opleiding Sociaal Psychiatrische Verpleegkunde (SPV) af. Haar stageadres kreeg ze toegewezen op basis van loting en afstand. Het werd een locatie van VNN in Drachten. Hoe willekeurig haar plaatsing ook was: haar keuze om te blijven was dat niet.

Rena werkte twee jaar geleden in een VNN-kliniek waar collega’s meededen aan de IkPas challenge. Ze vond het maar niks. Hoe verhield een maand niet drinken zich tot haar cliënten: mensen met zware afhankelijkheidsproblematiek.

Alie brengt al 13 jaar de feestdagen door met cliënten en collegae. “De kliniek is over het algemeen een plek voor therapie en beter leren omgaan met kinderen: een plek waar hard wordt gewerkt. Maar met kerst wordt er vooral plezier beleefd.

Een aantal jaren geleden werkte ik in een kliniek van VNN die inmiddels is verhuisd naar Eelde. Het was een plek waar mensen tijdelijk verbleven, waar ze afkickten van middelen zoals alcohol, verschillende soorten drugs of medicijnen en daar medische begeleiding bij konden gebruiken. Maar ook wanneer het stoppen thuis niet lukte. Dat was niet altijd leuk, vaak wel nodig.

Met andere kinderen spelen doet Jim (10) nauwelijks meer. Hij neemt de laatste weken ook geen vriendjes meer mee naar huis. Op school kan Jim zijn aandacht er moeilijk bij houden.

De eerste keer bij de partnergroep kan Wietske (45) zich nog goed herinneren. “Doodeng vond ik het. En ook heel emotioneel.” Als het om de verslaving van haar man ging ervaarde ze “vette schaamte”.

Muziektherapie is niet Iris’ lievelingsonderdeel van de behandeling. Tijdens de detox gaat het nog wel; dan wordt er nog niet zo veel gevraagd van haar

Het is het verhaal van Tom. Hij was verslaafd aan cannabis. De laatste jaren ook aan oxycodon. Een klein en onschuldig ogend pilletje. Dat toch niet zo onschuldig blijkt. Tom raakt er aan verslaafd. Na wiet en oxycodon komt er later ook nog heroïne bij.

“Zelf heb ik ook gerookt”, vertelt Liset eerlijk. 24 jaar geleden is ze gestopt. “Ik wou graag een kindje. Dus, ik moest er vanaf. De huisarts gaf me pleisters en zwaaide me nog net na. Dat was het dan.”