Het verhaal van Irene: Ik heb geleerd me uit te spreken

"Ik heb geleerd me uit te spreken"

17 is Irene nu en na 5 maanden mag ze de behandelgroep voor jongeren in verslavingskliniek Vossenloo verlaten. “Ik ben hier compleet veranderd”, zegt ze zelf. Na jaren van blowen en gebruik van speed heeft ze in Vossenloo geleerd anders met problemen en tegenslag om te gaan. Ze komt nu gemakkelijker voor zichzelf op en kan haar grenzen beter aangeven.

Van kwaad tot erger
Drankgebruik en soms een agressieve uitbarsting waren thuis de oorzaak van veel ellende. Alleen spraken haar ouders daar niet met Irene over: “Het voelde alsof ik overal buiten werd gehouden. Daarom dacht ik ‘Ik regel het zelf wel’. Irene begon op haar 14e met blowen. Het was gemakkelijk aan wiet te komen op school. Op mijn 15e begon ik met speed. Het werd uiteindelijk alleen maar meer, ik ben ook met cocaïne begonnen. Ik was inmiddels 12 kilo afgevallen en zag heel bleek. Mijn ouders hadden het pas door toen ze spullen op mijn kamer vonden. Toen trokken ze aan de bel en zochten hulp bij VNN: ik zou afkicken in Vossenloo, maar moest wachten op een plek. Ik kreeg eerst hulp in de polikliniek van VNN, maar ik gebruikte gewoon door. Totdat ik via een crisisopname in Vossenloo belandde.”

Een ander mens geworden
“Ik trok me altijd in mezelf terug, was stil en vermeed conflicten. Ik wilde graag iedereen te vriend houden, maar sloot me ook af en wilde niemand dichtbij laten komen. Door alles wat ik op Vossenloo geleerd heb, ben ik een heel ander mens geworden. Ik heb geleerd om me uit te spreken, als ik ergens last van heb, bijvoorbeeld van het gedrag van een ander. Twee keer per week doen we hier aan conflicthantering en moet je zeggen wat je niet bevalt. Door de behandeling ben ik veel opener geworden, ik kan mijn grenzen beter aangeven en nee zeggen. Ik heb weer leren voelen.

Het heftigste wat ik op Vossenloo heb meegemaakt waren de gesprekken met mijn ouders en broer. Ik heb alles opgebiecht wat ik had uitgespookt en daar schrokken mijn ouders erg van. Verder heb ik een brief geschreven die ik hen heb voorgelezen. Ik heb ook gezegd dat ik niet meer overal buiten wilde worden gehouden. Toen ik die brief voorlas, mochten mijn ouders niet reageren, zodat ik ononderbroken mijn verhaal kon doen. Voor hen was het heel emotioneel en moeilijk. Ik heb in de brief ook mijn excuses aangeboden.”

Dagelijks leven op Vossenloo
De jongerengroep bestaat uit zo’n 9 tot 16 jongeren tussen de 12 en 23. De meeste jongeren slapen met zijn tweeën op een kamer. Irene: “Iedereen heeft een eigen functie, zoals linnenboer (zorgt voor het wassen en laten drogen van linnengoed) of keukenprojectleider (houdt de keuken netjes volgens bestaande richtlijnen). Er zijn vaste weekprogramma’s met onder andere sport, huishoudelijke taken, creatieve therapie, individuele en groepsgesprekken, gesprekken met familie, groepssessies conflicthantering en terugvalpreventie. 

Wat mij geholpen heeft is dat me een spiegel is voorgehouden. Ook de duidelijke structuur en de regels gaven me houvast. Je zit de hele dag met de groep en je wordt heel hecht met elkaar. Ik voel me echt thuis op Vossenloo, meer thuis dan ik me bij mijn ouders voelde. Ik zal Vossenloo geweldig missen.”

Grenzen bewaken
Nu het eind van haar verblijf in zicht is, kijkt Irene vooruit: “Ik weet nu van mezelf dat ik niet te veel dingen tegelijk moet willen. Mijn hobby’s zijn radio maken, fotograferen, schrijven en dichten. Eerst wil ik in een paar vakken havo-examen doen. Volgend jaar doe ik nog 4 examenvakken. Om toegelaten te worden tot een HBO-opleiding moet ik mijn werk laten zien. Daar ga ik mij op richten. Maar ik weet nu dat ik mijn grenzen goed moet bewaken. Ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt.”

Dit verhaal is waarheidsgetrouw opgeschreven. Uit privacyoverwegingen is de naam ‘Irene' gefingeerd en heeft de persoon op de foto niet te maken met de inhoud.