Een onverwachte cliënt en een onverwachte ervaring

Anoniem chatten
18 december 2020

De mensen die naar een kliniek van VNN komen, hebben allemaal een andere achtergrond en iedereen ervaart een opname weer anders. Inge de Boer is een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige bij VNN en vertelt over de ervaring van een nieuwe cliënte.

“Een aantal jaren geleden werkte ik in een kliniek van VNN die inmiddels is verhuisd naar Eelde. Het was een plek waar mensen tijdelijk verbleven, waar ze afkickten van middelen zoals alcohol, verschillende soorten drugs of medicijnen en daar medische begeleiding bij konden gebruiken. Maar ook wanneer het stoppen thuis niet lukte. Dat was niet altijd leuk, vaak wel nodig.   

Ik mocht eens een extra dienst werken op een groep waar men als overbrugging naar een andere afdeling verbleef. De groep bestond uit vier personen, het vijfde groepslid diende zich onverwacht en laat in de middag aan. Ze was eind dertig en het ging al lange tijd niet goed met haar. Ze gebruikte diverse middelen waar ze mee wilde stoppen. Een andere belangrijke reden van de opname was weg kunnen uit de thuissituatie waar sprake was van huiselijk geweld. Haar drie jonge kinderen waren ondergebracht bij een tijdelijk gastgezin. Er was overduidelijk sprake van een crisissituatie waarbij ook de veiligheid van familieleden in het geding was. 

En nu zit ze plotseling bij ons aan de eettafel. We heten haar welkom en na een korte kennismakingsronde beginnen we aan de broodmaaltijd. Nog niet eerder is ze opgenomen geweest. Onwennig neemt ze plaats, pakt een boterham. “We nemen altijd een kort moment stilte vooraf aan de maaltijd, voor wie dat wil”, leg ik haar uit wanneer ze de boterham begint te smeren. Ze legt haar mes neer en wacht tot we allemaal beginnen.

Het is stil aan tafel

Tijdens de maaltijd vertel ik haar over de gewoonten van onze groep en de kliniek; we eten met mes en vork, gebruiken voor elk beleg een schoon lepeltje, je hoeft niet op te staan, maar mag aan de ander vragen iets aan te geven en we wachten tot iedereen is uitgegeten. Omdat alles zo nieuw is en ik haar bij elke handeling de etiquette uitleg die ze zelf eerst anders uitvoert, voel ik me een beetje een juf. Vooral wanneer ze zonder morren haar gedrag aanpast en het stil aan tafel blijft. De gezellige gesprekken tussen de groepsgenoten blijven vanavond uit. 

Na de maaltijd verstrek ik medicatie. Als laatst komt de nieuwe dame. Terwijl ik haar uitleg welke medicatie ze van onze verslavingsarts voorgeschreven heeft gekregen en waarom, begint ze stilletjes te huilen. Tranen biggelen over haar wangen. Ik kan ze niet duiden en vraag haar wat er mis is. “Zonet, aan tafel...”, begint ze.  

Hè jeetje, die huisregels ook. Wat zal ze het hier naar vinden in de kliniek en vast graag weg willen. Zonder dat ze haar verhaal af kan maken, begin ik haar uit te leggen dat een eerste keer opname altijd wennen is en ik het ongemakkelijk vind maar haar toch graag uitleg hoe alles reilt en zeilt in de kliniek.

Mijn verhaal probeer ik zo vriendelijk mogelijk te brengen, want ik zie een zichtbaar aangeslagen en vermoeide vrouw voor me die duidelijk uit een langdurig benarde situatie komt. “Dat is het niet”, snift ze. “Iedereen in de groep reageert vriendelijk en het was zo rustig aan tafel. We hebben ‘gewoon’ gegeten. Geen geschreeuw, geen verwijten, geen boosheid of spullen die stuk worden gegooid. Ik ben zo blij dat ik hier ben.” 

Die zag ik niet aankomen. Ik val er stil van. Ze neemt haar medicatie, drinkt haar glas water leeg en vertrekt naar haar kamer om op tijd te gaan slapen.  

Ze laat me sprakeloos achter.”

 

* Dit verhaal is waarheidsgetrouw opgeschreven. Uit privacyoverwegingen heeft de persoon op de foto niet te maken met de inhoud.